هر جور می تونی بمون، من با تو سازش می کنم

 هر بار می گفتم نرو، این بار خواهش می کنم

با زخمِ تنهاتر شدن، محتاجِ تسکینم نکن

تنهاتر از من نیستی، تنهاتر از اینم نکن

با گریه های هر شبم، دنبالِ مرهم نیستم

این بار بشکن بغضمو، فکرِ غرورم نیستم

کی گفته این خواهش منو، تو چشمِ تو کم می کنه

این التماسِ آخرم، خیلی بزرگم می کنه

باور نکن راضی بشم، چون دوستت دارم بری

اِنقدر دَرا رو وا نکن، من که نمی ذارم بری

یک عمر من پرپر زدم، چون دردِ دوری کم نبود

اینا که می گم یک شب از، چیزی که حس کردم نبود

تو این شبا و روزا همگی التماس دعا......

وقتی.....

وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم. وقتی که دیگر رفت من به انتظار آمدنش نشستم. وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد من او را دوست داشتم. وقتی او تمام کرد من شروع کردم. وقتی او تمام شد من آغاز شدم. و چه سخت است. تنها متولد شدن مثل تنها زندگی کردن است، مثل تنها مردن !  «دکتر علی شریعتی»                                                                                     ( مجموعه اشعار ص 47 )